در پاسخ به یادداشت دکتر کورش ویسی در ارتباط با وریا غفوری محمد جمال‌الدین واژی برای من مفهوم نیست که تعریف یک آکادمیسین ورزشی از زندگی حرفه‌ای چیست که به یک ورزشکار ۳۵ ساله که در یکی از بهترین تیم‌های فوتبال ایران و آسیا توپ می‌زند، می‌گوید: "وریا زندگی حرفه‌ایش را فدا کرد"!! می‌دانیم که اسطوره‌های بسیاری نظیر زیدان و رونالدو نازاریو در سن وریا بازنشست شده بودند. وریا یک کنشگر اجتماعی-سیاسی باشد یا نباشد، از زندگی حرفه‌ایش زیاد باقی نمانده است، و استقلال هم تنها باشگاهی نیست که به بازیکنانش حقوق می‌دهد، پس وریا چیزی را از دست نداده است. نگاه جناب ویسی به زندگی یک ورزشکار در قواره وریا که از منطقه‌ای محروم و تحت تبعیض برخاسته است، تک بعدی بوده و در همان نگاه تک بعدی هم تیرش به خطا رفته است. نخست اینکه جناب ویسی باید بداند که در یک اقتصاد متمرکز دولتی با ضریب خصوصی‌سازی بسیار محدود و رانتی، هرگز یک ورزشکار هر چقدر هم ثروتمند باشد قادر به توسعه مشهود سرانه ورزشی یک استان نخواهد بود و بالا بردن این تراز حتی برای خود دولت هم کار آسانی نیست و برایم هم مفهوم نیست که کمبود سرانه فضای سبز و حتی همان سرانه فضای ورزشی هم به یک ورزشکار چه ربطی دارد؟! دوم اینکه با تمام این اوصاف هم نمی‌دانم ایشان چطور به این نتیجه رسیده‌اند که وریا نمی‌تواند در راستای آن اهداف اتوپیایی ایشان گام بردارد!! اکنون وریا نه تنها در کوردستان بلکه در سراسر ایران یک برند است و اگر خودش هم محدودیت مالی داشته باشد، سرمایه‌داران فراوانی مشتاقانه حاضرند با برند وریا آکادمی‌های ورزشی دایر کنند و آرزوی جناب ویسی را محقق کنند و این به معنی وجود یک سرمایه ارزشمند اجتماعی است که از همان جایی به دست آمده است که جناب ویسی معتقد است زندگی حرفه‌ای وریا را تباه کرده است!!! به قول بوردیو: سرمایه اقتصادی بدون سرمایه اجتماعی می‌‌تواند از کف برود، لیکن سرمایه اجتماعی به آسانی می‌تواند به سرمایه اقتصادی تبدیل گردد. سرمایه اجتماعی همان ثروتی است که امثال جناب رستم قاسمی ندارند و بسی چون او بسیار قبل از مرگشان در خاطر مردم دفن شده‌اند، لیکن معدود افرادی چون وریا هستند که مرگ هرگز قادر به دفن کردن آنان نیست. آیا جناب ویسی نمی‌داند کمک شایان توجه و بزرگی که علی دایی به زلزله‌زدگان کرمانشاه کرد، نتیجه سرمایه اجتماعی او بود و نه ثروت شخصی‌اش که در نتیجه یک فراخوان ساده و اعتماد مردم ایران به او حاصل شد؟!! این سرمایه اجتماعی و اعتماد عمومی از همان جایی حاصل نشده است که جناب ویسی آن را تباه کننده زندگی حرفه‌ای می‌داند؟!! آیا ایشان هرگز نگریسته‌اند که راز محبوبیت امثال ناصر حجازی و علی کریمی و دایی و غفوری چیست؟ آیا ایشان معتقدند زندگی یک انسان صرفاً در حرفه‌اش خلاصه می‌گردد؟ آیا اگر افرادی چون وریا تکثیر می‌شدند، اکنون شاهد این همه تبعیض در میان استان‌های کشور می‌بودیم و میانگین سرانه ورزشی چنین پایین می‌بود که برای ازدیاد آن مجبور باشیم به توصیه‌های محافظه‌کارانه جناب ویسی گوش فراداده و خود را سانسور کنیم؟ هر چند اگر دورکیمی بنگریم، وریا که در منطقه محرومی چون کوردستان زیسته و بالیده است، هرگز نمی‌تواند مانند ترابی بنگرد و بزید ...